2 listopada 2006

 

Nieważne, że źle postawisz krok czy zrobisz o jeden obrót za dużo. Liczy się sam ruch i pełny relaks.

 

W niedzielę przed telewizorem zasiadają miliony Polaków. W miękkich fotelach obserwują parkietowe popisy gwiazd i zawodowych tancerzy. A może by tak zamiast siedzieć, samemu spróbować ruszyć w tany! Będzie to miła odmiana w szarej codzienności i dobry trening dla naszego ciała (mięśnie w tańcu ciężko pracują).

 

– Tańczę od wielu już lat i chociaż traktuję to zajęcie zawodowo, to przez wszystkie lata taniec był dla mnie niesamowitym relaksem – mówi Janusz Kwiatkowski nauczyciel tańca i współwłaściciel Dance Studia „Kwiatkowski-Górecka”. – Teraz, kiedy sam prowadzę zajęcia, to powtarzam kursantom, że taniec ma być głównie przyjemnością.

 

Każdy, kto zdecyduje się na wzięcie udziału w kursie tańca towarzyskiego, musi pamiętać o jednej zasadzie – nie można przejmować się pierwszymi niepowodzeniami. – Jeżeli w jakimś kroku nogi muszą być stawiane w odstępie 14 centymetrów, a ktoś postawi je o centymetr dalej, to tak naprawdę nie ma żadnego znaczenia – mówi Janusz Kwiatkowski. – Każdy z nas jest inny i w tańcu ważne jest pokazanie tej indywidualności.

 

Taniec towarzyski jest dla wszystkich, nie tylko dla smukłych, młodych ludzi. – Uczestniczyłem kiedyś w zajęciach z instruktorką, która miała sporą nadwagę – mówi Janusz Kwiatkowski – Na pierwszy rzut oka wydawało mi się, że taniec z tą panią nie będzie możliwy, a potem, kiedy ona weszła na parkiet, to ruszała się z niesamowitą lekkością. Lekkością, której brakuje wielu szczupłym kobietom.

 

Większość panów z dużym dystansem podchodzi do takiego sposobu spędzania wolnego czasu. – Na początku to partnerka musi ciągnąć swojego mężczyznę na zajęcia, a potem role się odwracają – mówi instruktor.

 

Kurs tańca w Dance Studio ruszył 1 października, ale nadal można się przyłączyć. Zajęcia prowadzone są dwa, albo raz w tygodniu. – Nie wymagamy specjalnego stroju. Ubranie, w którym chcemy tańczyć, musi być po prostu wygodne – mówi instruktor.

 

Tekst i zdjęcie: JUSTYNA JANUS